Casestudies

Ongeveer zes jaar geleden merkten de ouders van de patiënt ontwikkelingsachterstanden op in vergelijking met leeftijdsgenoten. Vervolgens zochten ze medische hulp in het plaatselijke ziekenhuis, waar bij haar een hersenonderontwikkeling werd vastgesteld en een revalidatiebehandeling kreeg.

Het kind kon op de leeftijd van 10 maanden niet zelfstandig staan ​​en zocht vervolgens behandeling in het Jining Annex Hospital, waar de diagnose wees op een vertraagde groei en ontwikkeling. Het kind onderging echter geen specifieke behandeling en kreeg voortdurende revalidatietherapie in een plaatselijke revalidatie-instelling.

Als gevolg van perinataal hypoxisch-ischemisch hersenletsel en een laag geboortegewicht heeft de patiënt een vertraagde groei en ontwikkeling ervaren, resulterend in motorische stoornissen. De huidige aandoening omvat onder meer moeilijkheden bij het zelfstandig zitten, vertrouwen op een passieve houding en problemen bij het alleen staan. Lopen wordt bereikt door gekruist te lopen, en er is een aanzienlijke toename van de spiertonus en gewrichtsstijfheid in beide onderste ledematen.

Ongeveer 8 jaar geleden bezocht de patiënt het ziekenhuis vanwege een onvermogen om te lopen en werd de diagnose hersenverlamming gesteld, waarbij hij een abnormale loophouding vertoonde. De patiënt had behandeling gezocht in meerdere ziekenhuizen en had meer dan een jaar revalidatietraining gevolgd in een plaatselijk ziekenhuis. Momenteel vertoont de patiënt nog steeds een abnormale loophouding, waarbij de linkervoet tenen loopt en stijfheid in het linker onderste lidmaat.

De patiënt ondervond complicaties tijdens de geboorte, waaronder de navelstreng rond de nek en troebel vruchtwater, waardoor reanimatie op de intensive care noodzakelijk was. Ontwikkelingsachterstanden zijn blijven bestaan ​​in vergelijking met typische kinderen. Tot op heden kan de patiënt niet zelfstandig zitten, lopen of staan.

Het kind moest vanwege vroeggeboorte en het daaropvolgende zuurstoftekort gereanimeerd worden en werd bij de geboorte op de intensive care geplaatst. Dit leidde tot vertraagd lopen, waarbij het kind ongeveer 2 jaar oud was en liep toen het 2,5 jaar oud was. Momenteel kunnen beide hielen de grond niet raken en wordt het lopen gekenmerkt door een schaargang. In 2018 werd een corrigerende chirurgische ingreep uitgevoerd, maar de resultaten waren niet bevredigend.

Het kind kan niet zelfstandig zitten. Bij opname vertoonde de patiënt zwakte in de nek en bij het opstaan ​​was de houding merkbaar abnormaal. De bovenste ledematen strekten zich aanzienlijk naar achteren uit, de handen vertoonden een "klauwvorm" met buitenwaartse rotatie, de onderste ledematen waren stijf, de knieën waren overstrekt, de tenen raakten de grond en de rechterkant van het lichaam was meer aangetast.

Het kind ervoer bij de geboorte hypoxie en ischemie. Op 1-jarige leeftijd werd opgemerkt dat het kind niet zelfstandig kon zitten of lopen. Na medische hulp te hebben ingeroepen, werd de diagnose hersenverlamming gesteld en werd er geen specifieke behandeling gegeven. Het kind ondergaat sinds zijn thuiskomst zelfrevalidatie.

Ongeveer zes jaar geleden werd de patiënt opgenomen in het Taian Kinderziekenhuis vanwege plotselinge hoge koorts, waarbij de temperatuur op zijn hoogtepunt 40°C bereikte. Nadat de koorts was afgenomen, ervoer de patiënt vaak symptomen zoals oogafwijkingen, schuimvorming in de mond, spierspasmen en verlies van controle over de darmen en de blaas, wat leidde tot de diagnose symptomatische epilepsie.

De patiënt ervaart problemen bij het zelfstandig lopen als gevolg van een vertraagde taal- en intellectuele ontwikkeling. Momenteel blijft de intellectuele en taalontwikkeling van de patiënt achter bij leeftijdsgenoten. De spraakuitdrukking is niet erg duidelijk en vloeiend, en een onafhankelijke houding lijkt instabiel.