Zaawansowane rozwiązania w zakresie regeneracji stawu kolanowego

Uraz łąkotki

Urazy łąkotki występują w różnych dyscyplinach sportowych, szczególnie kontaktowych, ale są również stosunkowo częste w codziennych czynnościach i pracy, często w połączeniu z innymi urazami więzadeł. Łąkotka przyśrodkowa łatwo ulega uszkodzeniu, gdy podudzie obraca się na zewnątrz względem kości udowej, natomiast łąkotka boczna jest bardziej podatna na urazy podczas rotacji wewnętrznej kości piszczelowej. Do urazów łąkotki może również dojść w wyniku nadmiernego zgięcia lub przeprostu stawu kolanowego lub bezpośredniego uderzenia kości udowej i piszczelowej. Doniesienia zagraniczne wskazują, że urazy łąkotki przyśrodkowej są pięciokrotnie częstsze niż urazy łąkotki bocznej, natomiast doniesienia krajowe wskazują na większą częstość występowania urazów łąkotki bocznej.

Uraz więzadła pobocznego przyśrodkowego (MCL).

MCL składa się z warstw powierzchniowych i głębokich, bez wyraźnej przerwy między nimi. Warstwa powierzchowna rozpoczyna się w pobliżu guzka przywodziciela i przyczepia się po wewnętrznej stronie górnego końca kości piszczelowej, podczas gdy warstwa głęboka zaczyna się od nadkłykcia przyśrodkowego i przyczepia się po wewnętrznej stronie górnego końca kości piszczelowej, tworząc torebkę stawową i połączenie z łąkotką przyśrodkową. Urazy MCL wynikają z sił działających z zewnątrz, takich jak odwiedzenie kości piszczelowej i rotacja zewnętrzna lub przywiedzenie kości udowej i rotacja wewnętrzna.

Uraz więzadła pobocznego bocznego (LCL).

Urazy LCL są mniej powszechne i zwykle wynikają z przyłożenia siły do ​​wnętrza stawu kolanowego lub z innych przyczyn prowadzących do szpotawości stawu kolanowego, któremu często towarzyszą urazy torebki stawowej, mięśni strzałkowych, mięśnia dwugłowego uda, mięśni ścięgien podkolanowych, a nawet nerw strzałkowy wspólny.

Uraz więzadła krzyżowego przedniego (ACL).

ACL zaczyna się pomiędzy przednimi obszarami kłykcia kości piszczelowej a rogiem przednim łąkotki bocznej i kończy się w wewnętrznej części kłykcia bocznego kości udowej. Składa się z pęczka bocznego tylnego i pęczka przyśrodkowego przedniego. Urazy ACL są częstsze i często są częścią urazów mieszanych, ale mogą również występować jako urazy izolowane.

Uraz więzadła krzyżowego tylnego (PCL).

PCL przyczepia się do tylnej części powierzchni stawu piszczelowego, rozciąga się do tylnego górnego końca kości piszczelowej, biegnie za tylnym pęczkiem przyśrodkowym więzadła krzyżowego przedniego i kończy się na bocznej powierzchni kłykcia przyśrodkowego kości udowej. PCL jest stosunkowo wytrzymała, dlatego urazy zdarzają się rzadziej, zwykle na skutek działania znacznych sił zewnętrznych i często towarzyszą im inne urazy.

Badanie kliniczne: obejmuje obserwację objawów, ocenę stabilności stawów, pomiar zakresu ruchu stawów itp.

Badania obrazowe: zdjęcia rentgenowskie, rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa itp. wykorzystywane do oceny struktur kostnych, tkanek miękkich i stopnia urazów.

Badanie artroskopowe: Bezpośrednio obserwuje stan wewnętrzny stawu, pomagając w diagnozie i leczeniu.

Uraz łąkotki

Pacjenci często mają w przeszłości uraz, ból bezpośrednio po urazie, późniejszy obrzęk stawu kolanowego, ból ostry nieprecyzyjnie zlokalizowany, a później ból specyficznego miejsca. Po urazie pojawia się wysięk w stawie, blokowanie stawu i pojawienie się „ustępowania” podczas ruchu stawu kolanowego, czemu towarzyszy klikanie i wyczuwalna miejscowa tkliwość w przestrzeni stawowej. Test McMurraya jest zwykle pozytywny i jest najczęściej stosowaną metodą badania. Test stosowania może wywołać ból po uszkodzonej stronie i ocenić sytuację podczas przysiadu pod obciążeniem. Niektórzy wykonują również test kołysania, umieszczając jeden kciuk w przestrzeni stawowej strony uszkodzonej i delikatnie kołysząc nogą, czując, jak łąkotka wchodzi i wychodzi z przestrzeni, co jest wynikiem pozytywnym, jeśli towarzyszy mu ból.

Artrografia stawu kolanowego jest często stosowanym narzędziem diagnostycznym, pomagającym w lokalizacji urazu. Chociaż w niektórych przypadkach jest nadal stosowana, jest stopniowo zastępowana nowszymi metodami badawczymi. Badanie artroskopowe zapewnia aż do 90% potwierdzeń i może być stosowane w leczeniu chirurgicznym, ale wiąże się z ograniczeniami w obserwacji rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej. MRI jest cenne w diagnozowaniu uszkodzeń tkanek miękkich stawów.

Uraz więzadła pobocznego przyśrodkowego (MCL).

Po urazie pojawia się intensywny ból po przyśrodkowej stronie stawu kolanowego, który ustępuje, a następnie nasila się, co prowadzi do obrzęku przyśrodkowego stawu i wybroczyn. Przy zgięciu stawu kolanowego wynoszącym 30° można odczuć nieprawidłowe uczucie otwarcia szpary stawowej, zmniejszone napięcie MCL i dodatni wynik testu obciążenia koślawego. Wykonanie zdjęcia rentgenowskiego obciążenia koślawego dla porównania obustronnego wykazało powiększenie szpary stawowej po stronie dotkniętej chorobą o ponad 10°, co wskazuje na całkowite zerwanie MCL wraz z potencjalnym uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego. MRI zapewnia jaśniejszą diagnozę.

Uraz więzadła pobocznego bocznego (LCL).

U pacjentów często w przeszłości występowały wewnętrzne siły działające na staw kolanowy, pourazowy boczny ból kolana, obrzęk i znaczna miejscowa tkliwość, często ze złamaniami głowy kości strzałkowej. Gdy towarzyszą urazom sąsiednich struktur, pojawiają się odpowiednie objawy. Stres koślawy jest dodatni, zmniejszone napięcie LCL i wyczuwalna tkliwość oraz nieprawidłowe uczucie otwierania. Zdjęcia rentgenowskie stresu koślawego wykazują zwiększoną przestrzeń stawową po uszkodzonej stronie.

Uraz więzadła krzyżowego przedniego (ACL).

Do urazów ACL często dochodzi w wyniku ostrego urazu stawu kolanowego, odczuwanego uczucia łzawienia, bólu stawu kolanowego, niestabilności, niemożności powtarzania ruchów lub kontynuowania ćwiczeń. Następnie dochodzi do obrzęku stawów i hemartrozy, a test szuflady jest dodatni. Ostry, silny ból często utrudnia szczegółowe badania, ale badania można przeprowadzić po znieczuleniu lub w okresie po ostrym. Dodatni wynik testu szuflady przedniej, test Lachmana, test przesunięcia obrotowego i test szarpnięcia wskazują na uszkodzenie ACL. Wynik testu Lachmana wykonany przy zwisającej nodze pacjenta jest dodatni, co wskazuje na uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL). Rentgenowskie wykrywanie złamań awulsyjnych ma znaczenie diagnostyczne. Jednoczesne badanie szuflady przedniej prześwietlenia rentgenowskie wykazują przemieszczenie kości piszczelowej do przodu, co wskazuje na uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (ACL). MRI zapewnia stosunkowo dokładną diagnozę.

Uraz więzadła krzyżowego tylnego (PCL).

Objawy urazów PCL przypominają objawy urazów ACL i mają wyraźną historię ostrego urazu. Test tylnej szuflady jest pozytywny i w celu postawienia diagnozy można wykonać prześwietlenia rentgenowskie. U pacjentów leżących na wznak, z obiema stopami na stole do badań, przy zgięciu kolana około 90°, może wystąpić zwiotczenie tylnej części kości piszczelowej; gdy badający trzyma kość udową pacjenta dystalnie i zgina biodro i kolano, ruch bliższej kości piszczelowej do tyłu jest bardziej wyraźny, co wskazuje na pęknięcie PCL. Zdjęcia rentgenowskie wykazują złamania awulsyjne PCL. MRI jest stosunkowo dokładny w diagnozowaniu urazów PCL.